ခ်စ္သူကိုတရားေဟာပါ
*****************
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က သားအမိႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သမီးရဲ႕နာမည္က ေကသကာရီလို႔ေခၚ ပါတယ္။
တစ္ေန႔ အိမ္တံခါးဝမွာထိုင္ၿပီး သမီးက အေမ့ရဲ႕ ဦးေခါင္းမွာ
သန္းရွာေပးေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရဟန္းေတာ္ေတြ
အမ်ားႀကီး အိမ္ေရွ႕ကဆြမ္းခံၾကြသြားတာကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။
ဒီေတာ့ သမီး ေကသကာရီက အေမလုပ္သူကို ေမးပါတယ္။
''အေမ.. ဒီရဟန္းေတြဟာ ပထမအရြယ္ ႐ုပ္ရည္အဆင္း လွလွပပ ရွိပါလ်က္နဲ႔ ဘာမွလည္း မပ်က္စီးေသးဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ရဟန္းျပဳၾကတာလဲ''
ဒီေတာ့ အေမလုပ္သူက ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
''သမီး.. ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေနတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား တရား နာၾကားၿပီး ရဟန္းျပဳၾကတာ''
သားအမိႏွစ္ေယာက္ သန္းရွာရင္း စကားေျပာေနတုန္းမွာပဲ
ေသာတာပန္ဒကာတစ္ေယာက္ အိမ္တံခါးဝ ေရာက္လာပါတယ္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ေျပာတဲ့စကားကိုလည္း ၾကားသြားပါတယ္။
အေမလုပ္သူက အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ေသာတာပန္ ဒကာကို
''ဥပသကာႀကီးရယ္၊ တစ္ခုမသိလို႔ ေမးပါရေစ။
အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြ စည္းစိမ္ေတြစြန္႔၊ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြေတြ
စြန္႔ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားထံမွာ ရဟန္းျပဳၾကတယ္။
ဘာအက်ဳိးကိုျမင္လို႔ ရဟန္းျပဳၾကတာလဲ'' လို႔ ထပ္ဆင့္ ေမးၾကည့္ပါတယ္။
ေသာတာပန္ဒကာကလည္း ''ကာမဂုဏ္ရဲ႕အျပစ္ကို ျမင္လို႔
ရဟန္းျပဳၾကတာပါ'' လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ေသာတာပန္ဒကာကဆက္ၿပီး သရဏဂံုနဲ႔ ငါးပါးသီလ အေၾကာင္းကို ေျပာျပေပးၿပီး က်င့္သံုးရင္ရမယ့္
အက်ဳိးရလာဒ္ေတြကိုပါ ေျပာျပပါတယ္။
ေသာတာပန္ဒကာရဲ႕စကားၾကားရေတာ့ ေကသကာရီက
စိတ္ဝင္စားသြားၿပီး ''သရဏဂံုနဲ႕ ငါးပါးသီလကို ကြၽန္မတို႔
မိန္းသားေတြ က်င့္သံုးရင္ေကာ သင္ေျပာျပတဲ့
မ်က္ေမွာက္တမလြန္ အက်ဳိးေတြ ရႏိုင္သလား'' လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ေသာတာပန္ဒကာကလည္း ''သမီးရယ္
ဒီတရားေတြဟာ လူသားအားလံုးနဲ႔ဆိုင္ပါတယ္။ လူသားအားလံုး က်င့္ဖို႔ ေဟာထားတာပါ'' လို႔ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
ေနာက္ေသာတာပန္ဒကာက ေကသကာရီကို သရဏဂံုနဲ႔
ငါးပါးသီလကို ကိုယ္တိုင္ တိုင္ေပးပါတယ္။
ေကသကာရီက ငါးပါးသီလကို ခံယူၿပီးေတာ့ ''ဥပါသကာႀကီးရယ္ သရဏဂံု ငါးပါးသီလထက္ ျမင့္တဲ့တရားရွိေသးလား'' လို႔ ဆက္ေမးလာျပန္ပါတယ္။
ဒီအခါမွာေတာ့ ေသာတာပန္ဒကာက ေကသကာရီ တရားကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားေနၿပီ ဆိုတာသိရသလို တရားပါရမီရွိသူဆိုတာလည္း သိလိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
တရားကို ဆက္ေဟာျပေပးပါတယ္။
``ရွိတာေပါ့၊ ခ်စ္သမီး ေသခ်ာ နားေထာင္ပါ။ ဆံပင္, ေမြးညင္း, ေျခသည္း, လက္သည္း, သြား, အေရ, အသား, အေၾကာ, အ႐ိုး, ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီ, အညိႇဳ႕, ႏွလံုး, အသည္း, အေျမႇး, အဖ်ဥ္း, အဆုတ္, အူမ, အူသိမ္, အစာသစ္, အစာေဟာင္း, ဦးေႏွာက္, သည္းေျခ, သလိပ္, ျပည္, ေသြး, ေခြၽး, အဆီခဲ, မ်က္ရည္, ဆီၾကည္, ႏွပ္,တံေတြး, အေစး, က်င္ငယ,္ အဲဒီ သံုးဆယ့္ႏွစ္ေကာ႒ာသ ကမၼ႒ာန္းကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စီးျဖန္းပါ။ ဒီကေန တစ္ဆင့္တက္ၿပီး အဆင္းျဖစ္ပ်က္၊
အသံျဖစ္ပ်က္၊ အန႔ံျဖစ္ပ်က္၊ အရသာျဖစ္ပ်က္၊ ၾကမ္းေခ်ာ ျဖစ္ပ်က္၊ တြန္းတိုးျဖစ္ပ်က္၊ ပူေအး ျဖစ္ပ်က္၊ ျမင္ျဖစ္ပ်က္၊
ၾကားျဖစ္ပ်က္၊ နံျဖစ္ပ်က္၊ လ်က္ ျဖစ္ပ်က္၊ ေတြ႔ထိ ျဖစ္ပ်က္၊
ျဖစ္ပ်က္ျဖစ္ပ်က္ အဲဒီလို ႏွလံုး သြင္းပါ'' လို႔ သံုးဆယ့္ႏွစ္ေကာ႒ာသ ကမၼ႒ာန္းနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ ကမၼ႒ာန္းကို ေသခ်ာေဟာေျပာေပးၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။
ေကသကာရီလည္း ေသာတာပန္ဒကာ ေဟာေျပာေပးခဲ့တဲ့
ကမၼ႒ာန္းကို ေန႔စဥ္ပြားမ်ားအားထုတ္လိုက္တာ
မၾကာမီကာလမွာပဲ ေသာတာပန္ တည္သြားပါတယ္။
လူ႔ျပည္မွာ သက္တမ္းေစ့ေနၿပီး ကြယ္လြန္ေတာ့ တာဝတႎသာ
နတ္ျပည္မွာ နတ္သမီးအၿခံအရံ တစ္သိန္းနဲ႔ သိၾကားမင္းရဲ႕ မိဖုရားငယ္ ျဖစ္သြားရပါတယ္။
(ဝိမာနဝတၱဳအ႒ကထာ၊ ေကသကာရီဝတၱဳ)
တရားေဟာတယ္လို႔ေျပာလုိက္ရင္ ရဟန္းက လူကို ေဟာတာကိုပဲ ေျပးေျပးျမင္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီဝတၱဳေလးမွာေတာ့
လူအခ်င္းခ်င္းပဲ ေဟာလိုက္လို႔ ေကသကာရီ ေသာတာပန္ တည္သြားတာပါ။ လူေထာင္ေသာင္း ပရိသတ္ကို ေဟာမွရယ္
မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီ ေဟာမွရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လူအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္တည္းကို ေဟာလည္း တရားက တရားပါပဲ။ အလွဴတကာ့ အလွဴေတြထဲမွာ တရားအလွဴဟာ အျမတ္ဆံုးဆိုတာ အားလံုး သိပါတယ္။
တရားအလွဴ ေပးလွဴလိုက္တာဟာ အမတဒါန=နိဗၺာန္အလွဴကို ေပးလွဴလိုက္တာပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္
မိတ္ေဆြကို ဆယ္မိနစ္၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ကိုယ္သိသေလာက္ေလး
ေျပာျပေပးလိုက္ရင္လည္း အမတဒါန=နိဗၺာန္အလွဴကို
ေပးလွဴလိုက္တာပါပဲ။
တရားေဟာၿပီးတဲ့အခါ ''ဘုရားတပည့္ေတာ္ ေဟာေျပာေပးရေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အဖို႔ဘာဂသည္ နိဗၺာန္၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ပါေစ။ ဘုရားတပည့္ေတာ္ ေဟာျပတဲ့ တရားေလးကို နားၾကားၿပီး တရား အသိေလးေတြ ရသြားၾကပါေစ။ ရသည့္အားေလ်ာ္စြာ က်င့္ႏိုင္ၾကပါေစ၊ က်င့္ႏိုင္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေထာက္အပံ့ေကာင္းေတြ ရသြားၾကပါေစ'' လို႔ ေမတၱာပို႔ေပးလိုက္ရမွာပါ။ အထူးသျဖင့္ တရားေဟာၿပီးတိုင္း
နိဗၺာန္ကို ဆုေတာင္းတဲ့ အေလ့ေလးကို ထံုထားရမွာပါ။ ဒါဆို ကိုယ္ေဟာတဲ့တရားကို ပိုၿပီးတန္ဖိုးထားသြားမွာပါ။
'ငါ ျပဳတဲ့ကုသိုလ္ဟာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မဟုတ္ဘူး။ နိဗၺာန္အထိ
ဦးတည္ေနတယ္' ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကုသိုလ္အေပၚ အားရေက်နပ္ေနေတာ့မွာပါ။
ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ့္ခင္ပြန္းကိုလည္း ေဟာေျပာေပးရမွာပါ။
ကိုယ့္ဇနီးကိုလည္း ေဟာေျပာေပးရမွာပါ။ ကိုယ့္
သားသမီးကိုလည္း ေဟာေျပာေပးရမွာပါ။ ကိုယ့္မိဘကိုလည္း ေဟာေျပာေပးရမွာပါ။ ခ်စ္သူသဘာဝ သံေယာဇဥ္ အေၾကာင္း၊
ေမတၱာအေၾကာင္း၊ သီခ်င္းေလးေတြအေၾကာင္း၊
အိပ္မက္အေၾကာင္း၊ ပန္းေလးေတြအေၾကာင္း၊
ပစၥည္းေလးေတြအေၾကာင္း၊ စသည္ျဖင့္ ေျပာျပရမွာပါပဲ။ ဒီ
သံေယာဇဥ္အေၾကာင္းေတြအျပင္ တစ္ခါတစ္ေလ
ကိုယ္သိသေလာက္၊ ကိုယ္ေလ့လာထားသေလာက္
တရားစကားေလးေတြလည္း ေျပာျပေပးရမွာပါ။ ဒါနအေၾကာင္း၊ သီလအေၾကာင္းေတြအျပင္ ဒီကတစ္ဆင့္တက္ၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈပံုအေၾကာင္းေလးေတြလည္း ေျပာျပေပးရမွာပါ။ အဲဒီလို
ေျပာျပေပးေနရင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို တရားအလွဴ ေပးလွဴေနတာပါပဲ။
ေမြးေန႔နီးလာလို႔ ကိုယ့္ခ်စ္သူက ကိုယ့္ကို ''ဘာ လိုခ်င္သလဲ'' လို႔ ေမးလာရင္ ''ေသာၾကာ, စေန, တနဂၤေႏြ ႏွစ္ညအိပ္ သံုးရက္တရားစခန္းဝင္ေပးပါ'' လို႔ ေတာင္းလိုက္႐ံုပါ။ ဒါဆို သူ႔အတြက္ေရာ၊ ကိုယ့္အတြက္ေရာ အျမတ္ဆံုး ကုသိုလ္ေတြ
ျဖစ္သြားတာပါ။
သံုးရက္ဆိုေတာ့ တရားစခန္းဝင္ေပးရမယ့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူအတြက္
မခက္သလို ေသာၾကာ စေန တနဂၤေႏြဆိုေတာ့ ေသာၾကာေန႔ ႐ံုးကအျပန္တရားစခန္းဝင္၊ တနဂၤေႏြ ေန႔ခင္းျပန္ထြက္၊ ၿပီးရင္ ဘုရားကို အတူတူသြား ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသလဲ။
ဘုရားမွာ အတူတူပန္းကပ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားေပၚမွာ တရားစခန္းက ျပန္ထြက္လာတဲ့ခ်စ္သူက ကိုယ္နာခဲ့တဲ့ တရားေလးေတြ၊
အားထုတ္ခဲ့ရတဲ့ တရားသေဘာေလးေတြ ျပန္ေျပာျပေပးၿပီး
ကိုယ္ေဆာက္တည္ခဲ့ရတဲ့ သီလကုသိုလ္၊ ကိုယ္ပြားမ်ားအားထုတ္ခဲ့ရတဲ့ ဝိပႆနာဘာဝနာ ကုသိုလ္ေတြကိုလည္း ကိုယ့္ခ်စ္သူကို
အမွ်ေပးေဝလိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း ခ်စ္သူရဲ႕သာဓုေခၚသံဟာ
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ အသာယာဆံုး အသံတစ္ခု ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒါတင္မကပါဘူး။ အမွ်ေဝသံ၊ သာဓုေခၚသံေတြဟာ
စည္းခ်က္ညီ 'ပါရမီသံစဥ္' တစ္ခုအျဖစ္ ဘဝအဆက္ဆက္ တည္တံ့ ပ်ံ႕လြင့္ေနေတာ့မွာပါ။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ အတူတူျပဳခဲ့ရင္ ဘဝအဆက္ဆက္ ဆံုေတြ႔ဦးမွာပါပဲ။ ဘဝအဆက္ဆက္ ဆံုေတြ႔တဲ့အခါ ကုိယ္လည္း တရားရွိဖို႔ လိုသလို ကုိယ့္ခ်စ္သူလည္း တရားရွိဖို႔လိုပါတယ္။
ေနာက္ဘဝေတြမွာ ျပန္ေတာ့ ဆံုပါရဲ႕။ ကိုယ္ကေတာ့ တရားရွိၿပီး ကိုယ့္ခ်စ္သူက တရားမရွိရင္, မရွိခဲ့ရင္ အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ဥပမာ-ကိုယ့္ခ်စ္သူက ''ေဒါသမီးလွ်ံ၊ အက်ည္းတန္၊ သည္းခံလွပသည္'' ဆိုတဲ့ အတိုင္း ေဒါသႀကီးခဲ့လို႔ ေဒါသႀကီးေနလို႔ ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္
ေနမယ္။
ေနာက္-'ညႇဥ္းဆဲသူကား၊ အနာမ်ား၊ သနား က်န္းမာသည္'' ဆိုတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္ခ်စ္သူက သူတစ္ပါး, သူတစ္ပါးေတြကို ညႇဥ္းဆဲခဲ့လို႔ အနာေရာဂါ ထူေျပာေနမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ပဲ
ေဆးကုေပးေနရမွာပါ။ အကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ဳိးကို
ကိုယ္ကမခံရေပမယ့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ပါ စိတ္ဆင္းရဲေနရေတာ့မွာပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လည္း တရားရွိဖို႔ လိုသလို သူလည္း တရားရွိဖို႔ လိုျပန္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူလည္း တရားရွိဖို႔ ကိုယ္က ကိုယ့္ခ်စ္သူကို တရားေဟာေပးရမွာပါ။ ေတာ္ေနၾကာ ေနာက္ဘဝမွာ
ေလျဖတ္တဲ့ခ်စ္သူနဲ႔ျပန္ဆံုေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။
ဒီလိုျပန္ဆံုမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့။ အမွ်ေဝသံ, သာဓုေခၚသံေလးေတြဟာ သံေယာဇဥ္ေတြၾကားမွာ အခါအားေလ်ာ္စြာ ၾကားေနမွ
ေနာက္ဘဝပါ စိတ္ေအးစိတ္ခ်ရမွာပါ။ သတိထားပါ၊ ေလျဖတ္တဲ့
ခ်စ္သူနဲ႔ ျပန္ဆံုေနမွာကို။
ဒီေနရာ အမွ်ေဝတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။
အမွ်ေဝတဲ့ေနရာမွာ ၁။ ဒါနျပဳၿပီး အမွ်ေဝတာရယ္၊ ၂။ သီလ ေဆာက္တည္ၿပီး အမွ်ေဝတာရယ္၊ ၃။ သမထ ဝိပႆနာ ပြားမ်ားၿပီး အမွ်ေဝတာရယ္ဆိုၿပီး သံုးမ်ဳိးရွိပါတယ္။
၁။ ဒါနျပဳၿပီး အမွ်ေဝရင္ အမွ်ေဝတဲ့သူဟာ ဒါနကုသိုလ္ကို
ထပ္မံရရွိပါတယ္။ လူတစ္ရာ သာဓုေခၚရင္ ဒါနကုသုိလ္
တစ္ရာထပ္မံ ရရွိပါတယ္။ လူတစ္ေထာင္ သာဓုေခၚရင္ ဒါနကုသိုလ္ တစ္ေထာင္ ထပ္မံရ႐ွိပါတယ္။ သာဓုေခၚၾကတဲ့ လူတစ္ရာ၊ လူတစ္ေထာင္ေတြလည္း ဒါန ကုသုိလ္ကို ရၾကပါတယ္။
၂။ သီလေဆာက္တည္ၿပီး သီလကုသိုလ္ကို အမွ်ေဝရင္ သီလကုသိုလ္ကို ထပ္မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါနကုသုိလ္ကုိပဲ ရရွိပါတယ္။ သာဓု ေခၚတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြက်ေတာ့ သီလကုသိုလ္ မရၾကပါဘူး။ ဒါန ကုသုိလ္ကိုပဲ ရၾကပါတယ္။
၃။ သမထ ဝိပႆနာပြားမ်ားၿပီး အမွ်ေဝရင္ သမထ ဝိပႆနာ
ကုသိုလ္ကို ထပ္မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါန ကုသုိလ္ကိုပဲ ရပါတယ္။ သာဓုေခၚတဲ့သူေတြလည္း သမထ ဝိပႆနာ ကုသိုလ္ကိုေတာ့ မရပါဘူး၊ ဒါန ကုသိုလ္ကိုပဲ ရရွိပါတယ္။
အမွ်ေဝတာနဲ႔ သာဓုေခၚတာဟာ ဒါနထဲမွာ ပါပါတယ္။ ဒီသံုးမ်ဳိးကို သဒၶရံသီဆရာေတာ္ႀကီးက မွတ္ရလြယ္ေအာင္ ေဆာင္ပုဒ္ေလး စီေပးထားပါတယ္။
၁။ ဒါနေဝလွ်င္၊ ဒါနပင္၊ အမွန္ပင္ ရရွိသည္။
၂။ သီလေဝလွ်င္၊ ဒါနပင္၊ အမွန္ပင္ ရရွိသည္။
၃။ ဘာဝနာေဝလွ်င္၊ ဒါနပင္၊ အမွန္ပင္ ရရွိသည္။
စိတ္ထဲမွာ ရွင္းၾကရဲ႕လား မသိပါဘူး။ မရွင္းေသးဘူးဆိုရင္
ပုညႀကိယ ဝတၴဳ (၁ဝ)ပါးကို အာ႐ံုျပဳၾကည့္လိုက္ပါ။
ပုညႀကိယဝတၴဳ (၁ဝ)ပါး
၁။ ဒါန=ေပးကမ္းလွဴဒါန္းမႈ၊ ၂။ သီလ=၅-ပါး၊ ၈-ပါး၊
၁ဝ-ပါးစေသာသီလေဆာက္တည္မႈ၊ ၃။ ဘာဝနာ-ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းမႈ၊ ၄။ အပစာယန=သက္သိကၡာႀကီးသူအား
အ႐ိုအေသျပဳမႈ၊ ၅။ ေဝယ်ာဝစၥ=သူမ်ားကုသုိလ္ကိစၥ၌
ကူညီေဆာင္ရြက္မႈ၊ ၆။ ပတိၱဒါန=မိမိရေသာ ကုသုိလ္အဖို႔ကို
အမွ်ေဝမႈ၊ ၇။ ပတၱာႏုေမာဒန=မိမိသို႔ ေရာက္လာေသာ ကုသုိလ္အဖို႔ကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာသာဓုေခၚမႈ၊ ၈။ ဓမၼႆဝန= တရားနာမႈ၊ ၉။ ဓမၼေဒသနာ=လာဘ္လာဘကို မငဲ့ဘဲ တရားေဟာမႈ၊ ၁ဝ။ ဒိ႒ိဇုကမၼ=အယူကို ေျဖာင့္မတ္စြာျပဳမႈ။
ဒီ (၁ဝ)ပါးကို ဒါန-သီလ-ဘာဝနာထဲ ျပန္သြင္းပံု လကၤာေလးကို အရင္က်က္ထားလိုက္ရေအာင္ပါ။
ဒါန၊ သီလာ၊ ဘာဝနာ သံုးျဖာစဥ္၍ခင္း။
စႏွစ္ကိုလယ္၊ လယ္ႏွစ္ကိုစ၊ ေနာက္မွ ေနာက္ခ်င္းသြင္း။
ကဲ..ရၿပီလား။ လကၤာကို ရွင္းျပရေအာင္ပါ။ ပုညႀကိယဝတၱဳ (၁ဝ)ပါးကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ထားလိုက္ပါ။ တတ္ႏိုင္ရင္ ခဲတံေလးနဲ႔ လိုက္တို႔လိုက္ပါ။
ဒါန-သီလ-ဘာဝနာကို အစဥ္အတိုင္းထားလိုက္ပါတဲ့၊ အစျဖစ္တဲ့ အပစာယန၊
ေဝယ်ာဝစၥ(၂)ပါးကို အလယ္ ျဖစ္တဲ့ သီလထဲမွာ သြင္းလိုက္ပါတဲ့။
အလယ္ျဖစ္တဲ့ ပတိၱဒါန၊ ပတၱာႏုေမာဒန(၂)ပါး ကို အစျဖစ္တဲ့ ဒါနထဲမွာ သြင္းလိုက္ပါတဲ့။
ေနာက္ျဖစ္တဲ့ ဓမၼႆဝန၊ ဓမၼေဒသနာ၊ ဒိ႒ိဇုကမၼ (၃)ပါးကို
ဘာဝနာထဲမွာ သြင္းလိုက္ပါတဲ့။
ဒီခြဲျပပံုေလးကိုအာ႐ံုျပဳလုိက္ရင္ ဘာေတြဟာ ဘယ္ထဲမွာ
ပါတယ္ဆိုတာ ခြဲျခားသိလို႔ ရပါၿပီ။
အမွ်ေဝတာ၊ သာဓုေခၚတာဟာ ဒါနထဲမွာပါတဲ့အတြက္
ဒါနကုသိုလ္ပဲရတာပါ။
တရားနာတာ၊ တရားေဟာတာကေတာ့ ဘာဝနာထဲမွာ
ပါေနပါတယ္။
ဒါကိုေထာက္ၿပီး ကိုယ့္ခ်စ္သူကို တရားေဟာတာ၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူေဟာတဲ့တရားကို နာတာေတြဟာ ဘာဝနာထဲမွာ ပါေနပါတယ္။
အ႐ိုအေသေပးတာ၊ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္တာေတြကေတာ့ သီလထဲမွာပါပါတယ္။
လိုရင္းကေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူ၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို တရားေဟာတာဟာ အမတဒါန=နိဗၺာန္အလွဴ၊ အျမတ္ဆံုး အလွဴႀကီးကို
ေပးလွဴလိုက္တာပါပဲ။
အေမကို ခ်စ္တယ္၊ အေဖကို ခ်စ္တယ္၊ သား သမီးကို ခ်စ္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းကို ခ်စ္တယ္၊ မိတ္ေဆြကို ခ်စ္တယ္၊
ခ်စ္သူကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ တရားေဟာရမွာပါ။ တရားေဟာရင္
အျမတ္ဆံုး ကုသုိလ္ေတြယူရမွာပါပဲ။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ဝၯုမာတာေထရီ ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ သူလူ႔ဘဝတုန္းက သူ႔ရဲ႕သားေလးရဲ႕ နာမည္က ဝၯုပါ။
ဝၯုဆိုတာ တိုးပြားျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ သားနာမည္ကို
အစြဲျပဳၿပီး ''ဝၯုမာတာ=တိုးပြားအေမ'' လို႔ ေခၚၾကတာပါ။
ေယာက္်ားဆံုးၿပီးကာလတစ္ခုၾကာေတာ့ ဘိကၡဳနီမ ဝတ္ပါတယ္၊ ဘိကၡဳနီမဝတ္ေတာ့လည္း ဝၯုမာတာေထရီရယ္လို႔ ေခၚေဝၚထင္ရွားသြားျပန္ပါတယ္။ ကမၼ႒ာန္းကို ႀကိဳးစားအားထုတ္လိုက္တာ
ရဟႏၱာျဖစ္သြားပါတယ္။
ေနာက္လူ႔ဘဝမွာ က်န္ခဲ့တဲ့သား 'ေမာင္တိုးပြား' ကို ေခၚၿပီး ကိုရင္ဝတ္ေပးပါတယ္။ သားကိုရင္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ျပန္ေတာ့လည္း ရဟန္းေဘာင္ကို ပို႔ေဆာင္ေပးျပန္ပါတယ္။ သားရဟန္း
ဝၯုေထရ္ဟာ စာသင္ရင္း ပိဋကတ္သံုးပံုကို ကြၽမ္းက်င္တတ္ေျမာက္သြားပါတယ္။ သားရဟန္းက
တရားေဟာျပန္ေတာ့လည္း နာမည္ေက်ာ္ ဓမၼကတိကတစ္ပါး
ျဖစ္သြားျပန္ပါတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ ဓမၼကထိကျဖစ္လာေတာ့ ၾကည္ညိဳသူေတြေပါၿပီး လာဘ္လာဘေတြ ေပါခ်င္တိုင္း ေပါေနပါေတာ့တယ္။ တရားေဟာတာနဲ႔ပဲ
အခ်ိန္ကုန္ေနတဲ့အတြက္ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္မႈကို မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကို မိခင္ေထရီမက
မႏွစ္သက္ပါဘူး။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဓမၼကထိကသားရဟန္းဟာ မိခင္
ဘိကၡဳနီမေက်ာင္းကို သကၤန္းမ႐ံုဘဲ ၾကြလာပါတယ္။
ေက်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ မိခင္ ေထရီမက တုတ္ကိုကိုင္ၿပီး 'အို သားရဟန္း ဘာျဖစ္လို႔ သကၤန္းမ႐ုံဘဲ ဘိကၡဳနီမေက်ာင္းကို လာရတာလဲ သင့္အမူအရာကို ျပန္ၾကည့္ပါဦး၊ တရားေဟာတာ၊
ဂႏၲဓုရလုပ္တာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ပုပ္ေနတယ္။ မာန္မာန ကလည္း
တက္ၾကြေနေသးတယ္။
ရဟန္းတစ္ပါး တကယ္လုပ္ရမယ့္ ဝိပႆနာ ဘာဝနာအလုပ္ကိုသာ လုပ္ပါ။ ကိုယ္ဟန္ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့နဲ႔ အမူအရာကိုျပင္ပါ' လို႔ ဆိုၿပီး ခပ္တင္းတင္းေလး ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။
သားရဟန္းလည္း မိခင္ေထရီမ ေျပာစကားၾကားရေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသတိရၿပီး 'မိခင္ ..ကြၽႏု္ပ္မွားပါၿပီ၊ ေနာင္ ဒီလိုအမူအရာေတြနဲ႔
မေနေတာ့ပါဘူး' လို႔ ဝန္ခံကတိေပးလိုက္ပါတယ္။
သားရဟန္း သတိဝင္သြားေတာ့ မိခင္္ေထရီမႀကီးက သားရဟန္းကိုဂါထာေလးေတြနဲ႔ ထပ္မံေဟာေျပာေပး ျပန္ပါတယ္။
သားရဟန္းဟာ မိခင္ေက်ာင္းက ျပန္ခဲ့ၿပီး တရားေဟာမႈေတြကို
လံုးဝရပ္လိုက္ပါတယ္။ မိခင္ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဝိပႆနာဘာဝနာပြားမ်ားမႈကိုပဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္ပါေတာ့တယ္။ပါရမီပါၿပီးသားဆိုေတာ့ မၾကာမီ ကာလမွာပဲ ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ဇာတ္သိမ္းေတာ့ သားရဟန္းေရာ မိခင္ေထရီမႀကီးေရာ
အရတၴဖိုလ္ကိုယ္စီရၿပီး ပရိိနိဗၺာန္စံသြားၾကပါတယ္။
ဇာတ္သိမ္းပိုင္းေလးက သိပ္လွတာပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ဖတ္ဖတ္ လွေနတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုး
အားလံုးဟာ ဒီအတုိင္းပဲ ဇာတ္သိမ္းၾကဖို႔ လိုရင္းပါ။ သံသရာ ဘယ္ေလာက္ရွည္ၾကရဦးမယ္ မသိပါဘူး။
ဒီဝတၱဳေလးမွာလည္း မိခင္က သားကို တရားေဟာတာပါ။
တရားေဟာတဲ့ေနရာမွာလည္း ႐ိုး႐ိုးဣေႁႏၵရရ ထိုင္ၿပီး
ေဟာတာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ တုတ္ကို ကိုင္ၿပီး
ခပ္တင္းတင္းေလး ေဟာလိုက္တာပါ။
ဒီသာဓကေလးေတြ ေထာက္ၿပီး သားအမိခ်င္း၊ ဇနီးေမာင္ႏွံခ်င္း၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမသားခ်င္း၊ မိတ္ေဆြခ်င္း၊ ခ်စ္သူခ်င္း ကိုယ္သိထားတဲ့ တရားေလးေတြကို ေဟာေပးရမွာပါပဲ။
ေဟာေပးရင္း ကုသိုလ္ေတြရေနတာပါပဲ။
ဒီလိုပါပဲ။ ရဟန္းအခ်င္းခ်င္းလည္း ေဟာရမွာပါပဲ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့
ရဟန္း၊ ကိုယ္သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့ ရဟန္းကို ေဟာရမွာပါပဲ။ စာေတြ အေျခခံ ရွိၿပီးသားဆိုေတာ့ ေဟာသူေရာ နာသူေရာ ပိုလို႔ေတာင္ သေဘာေပါက္လြယ္ဦးမွာပါ။ ခ်စ္တဲ့ ရဟန္းအခ်င္းခ်င္း ေဟာမွလည္း ပိုၿပီး လက္ခံတာပါ။
လိုရင္းကေတာ့ တရားေဟာၿပီးတိုင္း 'ဘုရား တပည့္ေတာ္
တရားေဟာေျပာရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အဖို႔ဘာဂသည္
နိဗၺာန္၏အေထာက္အပ့ံ ျဖစ္ပါေစ။ ဘုရား တပည့္ေတာ္
ေဟာတဲ့တရားေလးကို နာၾကားၿပီး ကို..ဘယ္သူ၊ မ..ဘယ္သူ တရားအသိေလးေတြ ရသြားပါေစ။ ရသည့္အားေလ်ာ္စြာ
က်င့္ႏိုင္ပါေစ။ က်င့္ႏိုင္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ရဲ႕
အေထာက္အပံ့ေကာင္းေတြ ရသြားပါေစ' လို႔ နိဗၺာန္ကို ဆုေတာင္းတာရယ္၊ ေမတၱာပို႔တာရယ္ကို
အေလ့အက်င့္ အထံုေလး လုပ္ထားရမွာပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕
တရားေဟာေျပာမႈဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕အေထာက္အပံ့ေကာင္းေတြ
ဆိုတာကိုလည္း အထူးအာ႐ံုျပဳထားရမွာပါ။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ မိဘ၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သားသမီး၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဇနီး၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ခင္ပြန္း၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြ၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူကို ကိုယ္သိတဲ့ တရားေလးေတြကို
သိသေလာက္ေဟာဖို႔ပါပဲ။
ဘဝမွာ ဘယ္သူ႔ကိုပဲခ်စ္ခ်စ္၊ ခ်စ္တဲ့သူကို တရား ေဟာလိုက္ဖို႔ပါပဲ။ တရားေဟာလိုက္ရင္ အျမတ္ဆံုး
ကုသိုလ္ေတြျဖစ္သြားတာပါပဲေလ။
ဆရာေတာ္ အ႐ွင္ရာဇိႏၵ (ရေဝႏြယ္-အင္းမ)
က်မ္းကိုး
၁။ ဝိမာန ဝတၱဳေတာ္ႀကီး။ ၿမိဳ႕မိဆရာေတာ္
၂။ အေျချပဳသၿဂႋဟ္။ အရွင္ဇနကာဘိဝံသ
၃။ သိေကာင္းစရာ ဓမၼပေဒသာ (တတိယတြဲ)
သဒၶမၼရံသီရိပ္သာဆရာေတာ္
၄။ ေထရီအပဒါန္ဝတၱဳေတာ္ႀကီး။ အရွင္ဓမၼႆမီဘိဝံသ။
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္။ ၁၄ ႏိုဝင္ဘာ ၂ဝ၁၁
(ရေဝႏြယ္ အသစ္ စာအုပ္မွ)
ေမတၱာျဖင့္မွ်ေဝသူ
ေရႊညာသား(နတ္စဥ္ကန္)
No comments:
Post a Comment