ဖိနပ္လွဴရက်ဳိး

“ဖိနပ္လွဴရက်ဳိး”
•••••••••••••••••••••••••••••••••
ေရွးအခါက ဒီဗာရာဏသီျပည္ဟာ “ေမာဠိနီ”မည္ခဲ့တယ္။
ေမာဠိနီၿမိဳ႕မွာ ျဗဟၼဒတၱမင္း အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါ
“သခၤ”မည္တဲ့ ပုဏၰားဟာ ႂကြယ္ဝတယ္။
စည္းစိမ္ဥစၥာ ေပါမ်ားတယ္။
အသံုးအေဆာင္၊ ဥစၥာ၊စပါး၊ ေရႊေငြ ေပါမ်ားတယ္။
ၿမိဳ႕တံခါး (၄) ခု၊ ၿမိဳ႕လယ္၊ ေနရာအိမ္၊တံခါးဆိုတဲ့
(၆) ေနရာမွာ အလွဴမ႑ပ္ (၆) ခု
ေဆာက္လုပ္ခိုင္းတယ္။

ေန႔တိုင္း (၆) သိန္း စြန္႔လႊတ္ကာ ဆင္းရဲသား၊
ခရီးသြားေတြအား အႀကီးအက်ယ္ လွဴတယ္။
သခၤကတစ္ေန႔မွာ “ငါဟာ အိမ္က ဥစၥာကုန္ရင္
မေပးႏုိင္ လတၱံ႕။ဥစၥာမကုန္မီမွာပဲ ေလွနဲ႔
သုဝဏၰဘူမိကို သြားၿပီး ဥစၥာကို ေဆာင္ယူအံ့”
လုိ႔ၾကံတယ္။

သခၤ က ေလွကို ဖြဲ႕ေစၿပီး ဘ႑ာနဲ႔ ျပည့္ေစကာ
သား၊ သမီး၊ ဇနီးကို ေခၚၿပီး
“ငါလာတဲ့အထိ ငါ့ဒါနကို မျဖတ္ေတာက္ဘဲ ဆက္လက္
ျဖစ္ေစၾကပါ” လုိ႔ေျပာတယ္။ ကြၽန္၊ အလုပ္သမားေတြ
ျခံရံၿပီး ထီးကို ယူကာ ဖိနပ္စီးၿပီး ေန႔လယ္အခ်ိန္မွာ
ပဋနရြာကို ေရွ႕ရွဳၿပီး သြားတယ္။

❖အဲဒီခဏမွာ ဂႏၶမာဒနေတာင္ကာ ပေစၥကဗုဒၶါတစ္ပါးက
ဆင္ျခင္ၿပီး ဥစၥာေဆာင္ယူဖုိ႔သြားတဲ့
အဲဒီသခၤကုိ ျမင္ၿပီး “ေယာက္်ားျမတ္ဟာ ဥစၥာကို
ေဆာင္ယူဖုိ႔ သြားတယ္။ သူ႔မွာ သမုဒၵရာထဲ
အႏၲရာယ္ျဖစ္ေလမလား၊ မျဖစ္ဘူးလား” လုိ႔
ဆင္ျခင္ၿပီး “ျဖစ္လတၱံ႕” လုိ႔ သိတယ္။
“ဒီေယာက္်ားျမတ္ဟာ ငါ့ကို ျမင္ကာ ထီးနဲ႔ ဖိနပ္ကို
ငါ့အား လွဴၿပီး ဖိနပ္လွဴတဲ့အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္
သမုဒၵရာမွာ ေလွကြဲတဲ့အခါ ေထာက္တည္ရာကို
ရလိမ့္မယ္။ ငါဟာသူ႔အား ခ်ီးေျမႇာက္မယ္”
လုိ႔ ၾကံၿပီး ေကာင္းကင္ခရီးနဲ႔ လာကာ
သခၤရဲ႕အနီးမွာ သက္ဆင္းတယ္။
ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေလ၊ ေနပူမွာ မီးက်ီးခဲအခင္းနဲ႔
တူတဲ့ သဲပူကို နင္းရင္း သခၤဆီကို ေရွ႕ရွဳႂကြလာတယ္။

သခၤ က ပေစၥကဗုဒၶါကို ျမင္တယ္ဆိုရင္ပဲ
ငါ့ထံ ေကာင္းမွဳမ်ဳိးေစ့ကို စိုက္ပ်ဳိးႀကဲခ်ရာ
လယ္ယာေျမေကာင္းဟာ လာေနတယ္။
ဒီေန႔ ငါ ဟာ ဒီလယ္ယာေျမေကာင္းမွာ
ဒါနမ်ဳိးေစ့ကို စိုက္ပ်ဳိးသင့္တယ္”လုိ႔ ေက်နပ္စိတ္နဲ႔
လ်င္ျမန္စြာ ပေစၥကဗုဒၶါထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ရွိခိုးတယ္။

“အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အား ခ်ီးေျမႇာက္ဖုိ႔ရာ
အနည္းငယ္ လမ္းမွ ဖဲခြာၿပီး ဒီသစ္ပင္ေအာက္ကို
ခ်ဥ္းကပ္ေတာ္မူပါ”လုိ႔ ေလွ်ာက္တယ္။
ပေစၥကဗုဒၶါက သစ္ပင္ေအာက္ကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အခါ
သစ္ပင္ေအာက္မွာ သဲကို ျမင့္တက္ေစၿပီး
အေပၚရံုအဝတ္ကို ခင္းကာ ပေစၥကဗုဒၶါကို
ထိုင္ေစၿပီး ရွိခိုးတယ္။
အေမႊးအႀကိဳင္ထံုထားတဲ့ ေရစစ္နဲ႔ စစ္ထားတဲ့ေရနဲ႔
ေျခေထာက္ေတြကို ေဆးေပးတယ္။
နံ႔သာဆီနဲ႔ လိမ္းက်ံေပးတယ္။ သူ႔ဖိနပ္ကို ခြၽတ္ၿပီး
ခါကာ နံ႔သာဆီနဲ႔ လိမ္းက်ံၿပီး ပေစၥကဗုဒၶါရဲ့
ေျခေတြမွာ စြပ္ေပးတယ္။
“အရွင္ဘုရား၊ ဒီဖိနပ္ေတြကို စီးၿပီး ထီးကို
ေခါင္းေပၚ ေဆာင္းကာသြားပါ”လုိ႔
ေလွ်ာက္ၿပီး “ထီး၊ဖိနပ္” ကို လွဴတယ္။
ပေစၥကဗုဒၶါက သခၤအား ခ်ီးေျမႇာက္ဖုိ႔ရာ
အဲဒီ ထီး၊ဖိနပ္ကို ယူၿပီး ၾကည္ညိမွဳတုိးပြါးေစဖုိ႔ရာ
သခၤၾကည့္ရွဳေနတုန္းမွာပဲ ပ်ံတက္ၿပီး
ဂႏၶမာဒနေတာင္ကိုပဲ ျပန္ႂကြသြားပါတယ္။

ဘုရားေလာင္းျဖစ္တဲ့သခၤကလည္း ပေစၥကဗုဒၶါကို
ျမင္ၿပီး အလြန္အကဲ ၾကည္ညိဳစိတ္ျဖစ္လုိ႔
ပဋနကို သြားကာ ေလွကို တက္စီးတယ္။
ဘုရားေလာင္းဟာ သမုဒၵရာႀကီးကို သြားတဲ့အခါ
(၇) ရက္ေျမာက္မွာ ေလွက ေပါက္တယ္။
ေရကို ခပ္မထုတ္ႏုိင္ၾကေတာ့။ လူအမ်ားက ေသရမွာကို
ေၾကာက္ၿပီး မိမိ မိမိရဲ႕နတ္ေတြကို ရွိခိုးၿပီး၊
အႀကီးအက်ယ္ ေအာ္ဟစ္ၾကတယ္။ ဘုရားေလာင္းက
အလုပ္အေကြၽးတစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးကို
ဆီနဲ႔ လိမ္းက်ံကာေတာထာပတ္နဲ႔အတူ သၾကားမွဳန္႔ကို
အလိုရွိသေလာက္ စားတယ္။ အလုပ္အေကြၽးကိုလည္း
အစားခိုင္းၿပီး အလုပ္အေကြၽးနဲ႔အတူ လင္းယဥ္တိုင္ထိပ္ကို
တက္တယ္။ “ဒီအရပ္မွာ ငါတုိ႔ရဲ႕ၿမိဳ႕ရွိတယ္”လုိ႔
ေနရာကို သတ္မွတ္ၿပီး ငါး၊ လိပ္ အႏၲရာယ္မွ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလြတ္ေစကာ အလုပ္အေကြၽးနဲ႔အတူ
တစ္ဥသဘေလာက္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး က်တယ္။
လူအမ်ားဟာ ေသေက် ပ်က္စီးၾကတယ္။
ဘုရားေလာင္းကေတာ့ အလုပ္အေကြၽးနဲ႔အတူ
သမုဒၵရာကို ကူးခတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္။
ဘုရားေလာင္း ကူးခတ္ေနတုန္းမွာပဲ (၇) ရက္ေျမာက္
ေရာက္လာတယ္။ ဘုရားေလာင္းဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာလည္း
ဆားငန္ရည္နဲ႔ပါးစပ္ကို ေဆးေၾကာကာ
ဥပုသ္ေစာင့္ထိန္းတာပါပဲ။

အဲဒီအခါ ေလာကေစာင့္ နတ္မင္းႀကီး (၄) ေယာက္က
“မဏိေမခလာ” မည္တဲ့ နတ္သမီးကို
“သမုဒၵရာထဲမွာ ေလွကြဲတဲ့အခါ ရတနာ သံုးပါးကို
ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္တဲ့ သီလျပည့္စံုတဲ့ လူေတြ၊
မိဘကို လုပ္ေကြၽးတဲ့လူေတြ ဒုကၡေရာက္ရင္
အဲဒီလူေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ပါ” လုိ႔
ေျပာကာ သမုဒၵရာမွာ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔
ထားေပးတယ္။ မဏိေမခလာက သူ႔အစိုးရမႈနဲ႔
(၇) ရက္ပတ္လံုး ခံစားၿပီး ေမ့ေလ်ာ့ကာ (၇)ရက္ေျမာက္
မွာ သမုဒၵရာကို ၾကည့္တဲ့အခါ သီလအက်င့္နဲ႔ျပည့္စံုတဲ့
သခၤပုဏၰားကို ျမင္တယ္။
“ဒီသခၤပုဏၰား သမုဒၵရာထဲ က်ေနတာ (၇) ရက္ေျမာက္
ေရာက္ေနၿပီ။ သူ ေသခဲ့ရင္ ငါ့မွာ အလြန္ကဲ့ရဲ့စရာ
ျဖစ္လိမ့္မယ္” လုိ႔ ေတြးကာ
စိတ္တုန္လွဳပ္သြားတယ္။

ေရႊခြက္တစ္ခြက္ကို အရသာေကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ပါတဲ့
စားဖြယ္နဲ႔ ျပည့္ေစၿပီး၊ေလလိုအဟုန္နဲ႔ အဲဒီအရပ္ကို
သြားကာ သခၤပုဏၰားရဲ႕ ေရွ႕မွာ ေကာင္းကင္ေပၚ
ရပ္ၿပီး “ပုဏၰား၊ သင္ ဟာ (၇) ရက္ပတ္လံုး
အစာမစားဘဲ ေနတယ္။ ဒီနတ္ ေဘာဇဥ္ကို
စားပါ” လုိ႔ေျပာတယ္။

❖သခၤပုဏၰားက “မဏိေမခလာ” ကို ၾကည့္ၿပီး
“သင့္ရဲ႕ထမင္းကို ဖယ္ရွားလိုက္ပါ။
ငါဟာဥပုသ္သည္ ျဖစ္ပါတယ္”
လုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီအခါ သခၤရဲ႕ အလုပ္အေကြၽးက
ေနာက္က လာတဲ့အခါ နတ္သမီးကို
မျမင္ရဘဲ အသံကိုသာၾကားရလုိ႔
“ဒီပုဏၰားဟာ ပကတိသိမ္ေမြ႕သူ ျဖစ္တယ္။
(၇) ရက္ပတ္လံုး အစာမစားရတဲ့အတြက္ ဆင္းရဲၿပီး
ေသရမွာေၾကာက္လုိ႔ ေယာင္ယမ္း ေျပာပံုရတယ္။
သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္စကား ေျပာမယ္”လုိ႔ ၾကံကာ
ေအာက္ပါစကားကို ေျပာပါတယ္။

“သခၤ၊ သင္ဟာ တရားရွိတဲ့
သမဏ၊ ျဗာဟၼဏေတြထံမွ
တရားကို လည္း နာထားတယ္။
သင္ဟာသုတမ်ားသူျဖစ္တယ္။
သင္ဟာသမဏ၊ ျဗာဟၼဏေတြကိုလည္း
ကိုယ္တိုင္ဖူးေတြ႕သူ ျဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့စကား ေျပာမယ့္သူတစ္ေယာက္မွ်မရွိလုိ႔
စကားေျပာရမယ့္ေနရာ မဟုတ္ရာမွာ
“ငါဟာဥပုသ္သည္ပါ”လုိ႔
ေယာင္ယမ္းေျပာေနတယ္။ ငါမွတစ္ပါး
စကား တံု႔ျပန္မယ့္သူ မရွိပါဘဲ ဒီလို
ဘာေၾကာင့္ ေယာင္ယမ္းေျပာဆိုေနသလဲ”

သခၤက အလုပ္အေကြၽးရဲ႕ စကားကို ၾကားရၿပီး
“သခၤမွာ နတ္ထင္ရွားပံုမေပၚဘူး”လုိ႔ ေတြးၿပီး
“မိတ္ေဆြ၊ ငါဟာ ေသရမွာမေၾကာက္ပါ။
ငါ့မွာ အျခားသူ စကားတံု႔ျပန္သူ ရွိပါတယ္”
လုိ႔ ေျပာၿပီး ေအာက္ပါ စကားကို ေျပာပါတယ္။

“မ်က္ႏွာတင့္တယ္ျပီး ရုပ္ရည္လွပတဲ့ ေရႊအဆင္တန္ဆာ
ေတြကို ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ သဒၶါ၊ ေက်နပ္စိတ္ရွိတဲ့
နတ္သမီးက ငါ့ကိုထမင္းစားပါလုိ႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီနတ္သမီးကို ငါက ဥပုသ္သည္မုိ႔ မစားဘူးလုိ႔
ေျပာတယ္။ ေယာင္ယမ္းေျပာတာ မဟုတ္ပါ။”

အလုပ္အေကြၽးက သခၤအား ေအာက္ပါစကားကို
ေျပာပါတယ္။

“ပုဏၰား၊ ဒီလိုနတ္သမီးကို ျမင္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ ခ်မ္းသာကို
ေတာင့္တ တဲ့ပညာရွိေယာက္်ားဟာ
“ငါတုိ႔မွာ ခ်မ္းသာျဖစ္မလား၊ မျဖစ္ဘူးလား”
လုိ႔ ေမးသင့္ပါတယ္။ သင္ဟာ ေရမွ ထမယ့္
အျခင္းအရာကို ျပပါ။ နတ္သမီးကို လက္အုပ္ခ်ီကာ
သင္ဟာ နတ္သမီးလား။ ဒါမွမဟုတ္ တန္ခိုးႀကီးတဲ့
လူမိန္းမလား” လုိ႔ ေမးပါ။”

ဘုရားေလာင္း သခၤပုဏၰားက
“သူဟာ သင့္တဲ့ စကားကို ေျပာတယ္”
လုိ႔ ေတြးၿပီး နတ္သမီးကို ေမးလိုလုိ႔ ေအာက္ပါ
စကားကို ေျပာပါတယ္

“တန္ခိုးႀကီးတဲ့ အမ်ဳိးသမီး၊
သင္က ငါ့ကို ခ်စ္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ခ်မ္းသာစြာၾကည့္ေနတယ္။
ငါ့ကို ထမင္းစားပါလုိ႔ ေျပာေနတယ္။
သင့္ ကို ငါေမးပါတယ္။ သင္ဟာ နတ္သမီးလား၊
ဒါမွမဟုတ္တန္ခိုးႀကီးတဲ့ လူမိန္းမလား။"

အဲဒီကေနာက္ နတ္သမီးက ေအာက္ပါစကားေတြကို
ေျပာပါတယ္။“သခၤ၊ငါဟာ တန္ခိုးႀကီးတဲ့ နတ္သမီးပါ။
ဒီသမုဒၵရာအလယ္ကို လာတဲ့ ငါဟာ သင့္ကို
သနားလုိ႔ လာတယ္။ မုန္းလုိ႔ မဟုတ္ဘူး။
သင့္ အက်ဳိးငွာသာ ဒီကို လာျခင္း ျဖစ္တယ္။”
“သခၤ၊ ဒီမဟာသမုဒၵရာမွာ ထမင္း အေဖ်ာ္၊ အိပ္ရာ၊
ေနရာ၊ ယာဥ္ အမ်ဳိးေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတယ္။
အဲဒီအရာအားလံုးကို ငါက သင့္အား အပိုင္ ေပးပါတယ္။
လိုခ်င္တာ အျခားအရာ အားလံုးကိုလည္း သင့္အား
ေပးပါတယ္။”

အဲဒီစကားကို ၾကားရၿပီး ဘုရားေလာင္းက
“ဒီနတ္သမီးဟာ သမုဒၵရာေရျပင္မွာ ငါ့အား
ဒါလည္း ေပးတယ္။ ဒါလည္း ေပးတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။
နတ္သမီးက ငါလုပ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈကံေၾကာင့္
ေပးလိုတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အစြမ္းေၾကာင့္
ေပးလိုတာလား၊သူ႔ကိုေမးဦးမယ္” လုိ႔ ၾကံၿပီး
ေမးလိုလုိ႔ ေအာက္ပါစကားကို ေျပာပါတယ္။
“ကိုယ္အေနအထား လွ၊ ေပါင္လကၡဏာ လွ၊
မ်က္ခံုး လွတဲ့ နတ္သမီး၊ သင္ဟာ ငါ့ရဲ႕အလွဴေပးမႈ၊
ဧည့္ဝတ္ေကြၽးေမြးမွဳ ဒီကုသိုလ္ကံရဲ႕ အက်ဳိးကား ဒါပဲ။
ဒီကုသိုလ္ကံရဲ႕အက်ဳိးက ဒါပဲ”လုိ႔ေျပာျပႏုိင္သလား။
ေထာက္တည္ရာ မရွိတဲ့ သမုဒၵရာမွာ ေထာက္တည္ရာ
ရေနတာဟာ ငါ့ရဲ႕ဘယ္ကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးပါလဲ။”

အဲဒီစကားကို ၾကားရၿပီး နတ္သမီးက
“ဒီပုဏၰားဟာ သူျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ကံကို မသိဘူးလုိ႔
ထင္မွတ္ကာ ေမးတယ္ ထင္တယ္။ အခု သူ႔အား
ငါ ေျပာျပမယ္”လုိ႔ၾကံၿပီး ေအာက္ပါစကားကို
ေျပာပါတယ္။

“သခၤပုဏၰား၊ သင္ဟာ ေနပူပူ လမ္းခရီးမွာ ေျခေထာက္မွာ
သဲပူေတြက ပူေလာင္ခံရၿပီး ေရဆာေလာင္ပင္ပန္းေနတဲ့
ပေစၥကဗုဒၶါ တစ္ပါးကို ဖိနပ္ေတြ လွဴခဲ့ပါတယ္။
သင့္ရဲ့ အဲဒီအလွဴက သင့္အလိုအားလံုးကို ေပးေနပါတယ္။”

အဲဒီစကားကို ၾကားရၿပီး ဘုရားေလာင္းက
“ငါလွဴခဲ့တဲ့ ဖိနပ္အလွဴက ဒီလို ေထာက္တည္ရာ
မရွိတဲ့ မဟာသမုဒၵရာမွာေတာင္ ငါ့အလို အားလံုးကို
ေပးတယ္။ ငါ့ရဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါအား လွဴရတဲ့အလွဴက
ဪ ေကာင္းစြာလွဴရာ ေရာက္ပါေပစြ”
လုိ႔ အားရဝမ္းသာကာ ေအာက္ပါ စကားကို ေျပာပါတယ္။

“နတ္သမီး၊ ဒီလိုဆိုရင္ ငါ့အတြက္ေလွတစ္စင္း
ဖန္ဆင္းေပးပါ။ အဲဒီေလွဟာ ေကာင္းစြာ
ခ်ဳပ္စပ္ထားတဲ့ ျပဥ္ျပားမ်ားစြာ ပါပါေစ။
ေရ မယိုပါေစနဲ႔။ေကာင္းစြာ ယူသြားတဲ့
ေလနဲ႔ယွဥ္ပါေစ။နတ္ေလွမွ တစ္ပါး အျခားယာဥ္
သြားစရာေျမ ဒီသမုဒၵရာမွာ မရွိ။ အဲဒီနတ္ေလွနဲ႔
ငါ့ကို ဒီေန႔ပဲ ေမာဠိနီၿမိဳ႕ကို အေရာက္ပုိ႔ပါ။”

နတ္သမီးက သခၤရဲ႕စကားကို ၾကားရၿပီး
ဝမ္းသာေက်နပ္ကာ ရတနာ (၇) ပါးနဲ႔ ၿပီးတဲ့
ေလွကို ဖန္ဆင္းတယ္။

အဲဒီေလွက
အလ်ား (၈) ဥသဘ၊
အနံ (၄) ဥသဘ၊
အနက္တာ (၂၀) ရွိတယ္။
အဲဒီေလွရဲ့ လင္းယဥ္တိုင္ေတြက ပတၱျမားညိဳနဲ႔ ၿပီးတယ္။
ႀကိဳးေတြက ေရႊနဲ႔ ၿပီးတယ္။
ရြက္ေတြက ေငြေတြနဲ႔ၿပီးတယ္။
တက္မထိုးဝါးေတြက ေရႊနဲ႔ ၿပီးတယ္။
နတ္သမီးက အဲဒီေလွကို ရတနာ (၇) ပါးနဲ႔
ျပည့္ေစၿပီး သခၤ ပုဏၰားကို ေပြ႕ဖက္ကာတန္ဆာ
ဆင္ထားတဲ့ ေလွေပၚတင္တယ္။
သခၤရဲ႕ အလုပ္အေကြၽးကိုေတာ့ မၾကည့္။
သခၤပုဏၰားက သူလုပ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈ မွ
အလုပ္အေကြၽးအား အမွ်ေပးေဝတယ္။
အလုပ္အေကြၽးက သာဓုေခၚတယ္။
အဲဒီအခါ နတ္သမီးက အဲဒီအလုပ္အေကြၽးကိုလည္း
ေပြ႕ဖက္ၿပီး ေလွေပၚတင္လိုက္တယ္။

အဲဒီအခါ အဲဒီေလွကို ေမာဠိနီၿမိဳ႕ကို ပုိ႔ၿပီး၊
ပုဏၰားအိမ္မွာ ဥစၥာကို တည္ေစကာ
သူ႔ေနရာကိုပဲ ျပန္သြားပါတယ္။
❖နတ္သမီးက “ဥပၸလဝဏ္အေလာင္း”၊
❖အလုပ္အေကြၽးက “အာနႏၵာအေလာင္း”၊
❖သခၤ က “ဘုရားေလာင္း” ျဖစ္ပါတယ္။
(ဇာတ္၊ ႒ ၊ စ၊ ၁၆)

ထီး၊ဖိနပ္ လွဴရက်ဳိးက ႀကီးမားလွပါတယ္။
အမွ်ေဝ၊သာဓုေခၚမႈရဲ႕ အက်ဳိးက ခ်က္ခ်င္းပဲ
သိသာေပၚလြင္လွပါတယ္။ သူတစ္ပါးေတြရဲ့
ကုသိုလ္လုပ္ငန္းေတြကို ဝမ္းေျမာက္စြာ
သာဓုေခၚသင့္ၾကပါတယ္။

၁။ ဖိနပ္လွဴသူ ၊ ေရနစ္မူ၊ ကူသူ ေတြ႕ရသည္။
၂။ ေမခလာကား၊ သခၤအား ၊ ေပြ႕ထားေလွတင္သည္။
၃။ သမုဒၵရာမွာ၊သခၤဟာ၊ဘဃာ ေဝးခဲ့သည္။
၄။ အမွ်ေဝေသာ္၊သာဓုေခၚ၊ ေလွေပၚတင္လိုက္သည္။
၅။ သူ႔ကုသိုလ္မႈ၊ ေခၚသာဓု၊ ျပဳကို ျပဳသင့္သည္။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist Association】
-【သာမေဏေက်ာ္ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼိကာလကၤာရာဘိဝံသ-
သာမေဏေက်ာ္မဟာဂႏၶာရံုေက်ာင္းတုိက္】
Posted by►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
[“လြတ္လပ္စြာ Share ႏုိင္ပါသည္။
ေပ့ခ်္မ်ားအေနနဲ႔ share မယ္ဆိုရင္
စာေရးသူ ဆရာေတာ္၊ စာေရးသူ လူပုဂၢိဳလ္အမည္နဲ႔
စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist Association ကို
credit ေလးေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။”]